Bérengère Bodin studeerde in 2000 af aan het Centre National de Danse Contemporaine in Angers (FR) en creëerde het trio Les Mains Moites als eerbetoon aan Samuel Beckett. Ze sloot zich aan bij de internationaal gerenommeerde dansgezelschappen van Raimund Hoghe, Joëlle Bouvier, Robyn Orlin, Christoph Marthaler, Martin Zimmermann, enz. Een van de belangrijkste artistieke ontmoetingen in haar carrière is zonder twijfel die met Alain Platel, met wie Bérengère tot op vandaag samenwerkt.
Naast haar werk als performer beleeft ze met haar eigen creaties veel plezier aan het mixen van genres (theater, dans en muziek). Ze werkt daarvoor samen met andere artiesten, zoals Kurt d’Haeseleer (Je connais des gens qui sont morts), Nicolas Marie (Je suis un Palimpseste et ce n’est pas un animal en Alstublieft), Lenneke Rasschaert (Une Catastrophe Fantastique I en II), Steven Prengels (Imaginary concert nr. 11), Alain Platel (Another Sacre), enz.
In 2022 presenteerde ze in Brugge haar solo Une Île, geproduceerd bij KAAP, waarin de relatie tussen stem en choreografie een belangrijke rol speelde.
Bérengère stond ook al enkele keren voor de camera en ontdekte zo haar passie voor film: Red Room en Words, beiden kortfilms van Isabella Soupart, Un homme à la mer, een film van Géraldine Doignon en The scream van Philippe Grandrieux. Ze regisseerde zelf Zus zonder Zus met Cacao Bleu, het laatste deel van een trilogie over dans en maakte samen met regisseur Philippe Piffet en twintig jongeren de kortfilm Au Suivant. Bérengère speelde ook mee in Why we fight, de documentairefilm van Alain Platel en Mirjam Devriendt die genomineerd werd voor een Ensor.
Ivan Fatjo studeerde aan de kunstacademie in Costa Rica en vervolgens aan het Centre National de Danse Contemporaine in Angers (FR). Sinds 2007 werkt hij nauw samen met Josef Nadj. Ze creëerden samen Paysage Inconnu (2014) en Pour Dolores (2015).
Daarnaast was hij performer in het werk van o.a. Hans Van Den Broeck, Nathalie Béasse, Christian Kesten & Anne Hirth, Abou Lagraa, Harold Henning en Eric Fessenmeyer. Hij werkt ook als technisch/artistiek assistent voor verschillende stukken van Diederik Peeters.
Als choreograaf werkte hij samen met Pascal Merighi (Mine, 2009 en Matachias, 2018), Estelle Delcambre in samenwerking met muzikanten Akosh Szelevenyi en Gildas Etevenard (Madriguera, 2011), Jörg Muller en Akosh Szelevényi (Révolutions, 2012) en studenten van de Folkwang Universität (The Popcorn Piece, 2016).
Vanuit zijn interesse in real-time compositie nam hij deel aan de ‘Yes to the wind’ workshop (2019) met Meg Stuart en Mark Tompkins. Sinds 2003 geeft Ivan workshops voor amateurs en professionele dansers en regelmatig voor dansers met mentale beperkingen, bijvoorbeeld bij Theater Stap en Platform K. Hij werkte ook aan Not Thus, Not Thus van Nelle Hens, Faire quelque chose. (c’est le faire, non?) met Florence Minder en OMMA met Josef Nadj.